چهل، سی؛ گفتگو با نسل اول هنرمندان معاصر ایران
عنوان کتاب: چهل، سی؛ گفتگو با نسل اول هنرمندان معاصر ایران
تالیف: شهروز نظری
بازخوانی و ویرایش متن: آرمان خلعتبری
نشر: پلتفرم پی‌وست با همکاری تالار هنر
قطع: رقعی
نوع جلد: شومیز
تعداد صفحات: ۳۱۲
نوبت چاپ: اول
سال چاپ: تابستان ۱۴۰۳
هنرمندان کتاب: شهریار احمدی، رضا آرامش، پویا آریان‌پور، مریم امینی ،محمود بخشی، حمید بهرامی، شاهپور پویان، اسلاوها و تاتارها، ژینوس تقی‌زاده، صادق تیر‌افکن، سهند حسامیان، بزرگمهر حسین‌پور، گوهر دشتی، حامد رشتیان ، مرتضی زاهدی، مرتضی زاهدی، حسین سلطانی، فرشید شفیعی، کامبیز صبری، حامد صحیحی، بهرنگ صمدزادگان، فرهاد فزونی، سیامک فیلی‌زاده، امیرعلی قاسمی، عباس کوثری، فرهاد گاوزن، کسری گلرنگ، احمد مرشدلو، ارسیا مقدم، نزار موسوی، پیمان هوشمندزاده
گمبریج توصیه کرده بود درباره‌ی آدم‌هایی که زنده‌اند حرف نزنید. بی‌راه هم نگفته است. واقعیت این است که پرهیز از پرداختن به هنرمندان زیر چهل سال بیش از آن که نتیجه‌ی سهل‌انگاری و حب و بغض باشد به خاطر چشم‌انداز نامطمئن و نامعلوم آینده‌ی آن‌هاست. از اواخر دهه‌ی هفتاد و اوایل دهه‌ی هشتاد خورشیدی جریانی از هنرمندان (که من دوست دارم آن‌ها را موج نو هنرهای تجسمی ایران بنامم) در تمامی حوزه‌ها از نقاشی، گرافیک، مجسمه، تصویرسازی تا هنر جدید به فعالیت پرداختند؛ جریانی که با نفی ارزش‌ها و مناسبات صوری و اندیشگی، نسل قبل را به چالش کشید. مبارزه‌ای علنی که ترتیبات فرهنگی تثبیت شده را کمتر از یک دهه برهم ریخت بخشی از دلایل رفتاری این نسل در راستای هم‌سویی با رخ‌داده‌های معاصری بود که خارج از ایران در حال وقوع بودند، اما بخش دیگر آن کنش پرخاشجویانه به مناسبات سیاسی - اجتماعی و حتی از آن جدی‌تر ذهن ایران سنتی مانده بود و نیاز به کشف زبانی که ظرفیت‌های بیانی گسترده‌تری را فراهم می‌کرد. جدای از این که هر یک از موارد مصاحبه چه رویه‌ای را دنبال کرده‌اند و می‌کنند تنها دلیل من برای گفت و گو با این نسل جدیت آن‌هاست و نه لزوما تأییدشان. دست کم مزیت این گفت و نقدها نشان دادن و ثبت گفتمان‌هایی است که جدا از آرمان‌خواهی و آرای‌شان آینه‌ی پیامدهایی هستند که در فرهنگ معاصر و در سطح وسیع تر در جامعه ی امروز ایران در حال وقوع است.